Επι της Ουσίας...
Τα σκότωσα όλα μέσα μου να προχωρήσω
και είπα να περπατήσω αδιάκοπα
σαν ζωντανό κουφάρι
στην οδό της απάθειας
που συντόμευε στην λύπη σου.
Αφού κάθε φορά που ανέβαινα
στην κορυφή του είναι μου
λαχταρώντας να σε αγγιξω..
αυτοκτονούσα στον γκρεμό
του είναι σου..
Η αγάπη δεν είναι στην κορύφωση
της μοναξιάς μας
μου φώναζες κι εγώ έπεφτα
να συναντήσω τη φωνή σου στο κενό..
Έτσι ανάμεσα στις θνητές μας υπάρξεις
και στις ψυχές μας αποστάσεις
αναζήτησα εποχές που δεν θα
ξυπνούσαν καλοκαίρια
μα κρύωσα στους καιρούς
που μου'λειψες..
και έγινα ο ταξιδιώτης
της απουσίας σου με αργό βηματισμό
γιατί γνώριζα πως σε χάνω όσο προχωρώ..
Χάρη της μικρής διαδικτυακής
ανθρωπινης γειτονιάς μας
είχα τη χαρά να σε κοιτάξω καταματα
οπως και εσυ εμενα
να μιλησουμε σαν ανθρωποι
αναμεσα στα ρακομελα και στα
χαμογελα της αληθινης στιγμής
που δεν φοβούνται οσοι
διαθετουν πρόσωπο
και συνείδηση καθαρη.
Εν τέλει...ενα εχω να πω για σένα:
να σε χαίρεται η μάνα
που σε έφερε σε αυτον τον κόσμο...
κάθε μάνα που φέρνει σε αυτην
την αρρωστημένη κοινωνία
έναν υγιή ψυχοσωματικά Άνθρωπο
είναι άξια.
Κάθε οικογένεια που
γαλουχεί ψυχές στις αξίες
είναι Κιβωτός για ένα αύριο πιο ανθρωπινο..
πιο ελπιδοφόρο με τα χρώματα της αυγής..
ειναι επιτακτική ανάγκη πια
να χαράξουμε
σαν ανθρωπινο ειδος νέα πορεία.
Να Χαμογελάς
παντα κόντρα και να ισορροπείς στην κόψη
με τη γενναιότητα και την ταπεινή απλότητα
που σε χαραχτηρίζουν.!!
Είμαστε ακομη Ζωντανοι φίλε μου...
και το σχοινι θα μας αντεχει
οσο δεν γουστάρουμε χειροκροτηματα.!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου