Ανεξίτηλα...

Ανεξίτηλα...

Δεν είμαι ο πιο εύκολος άνθρωπος επι γης..

όχι δεν είμαι...:(

ομολογώ την ενοχή μου..

στριμμάδι το ρημάδι.

Ομολογώ όμως και την αλήθεια μου.

Aναφέρω συχνά τον τελευταίο καιρό

 την έκφραση Σε Περιέχω.

Δεν την ήξερα..πέρασα όλα τα στάδια μύριων

συναισθημάτων απο το μωβ του πιο άσπλαχνου πόνου

ως το γκρί της απαντοχής απο  το βαθύ μαύρο

της πικρής οργής που έκρυβε εννοείται πίσω της

βαθιά θλιψη χωρίς  ίχνος κακίας ως το πορφυρό

του καρδιακού παλμού που με επανέφερε στα ίσα μου.

Έτσι ένοιωσα τι σημαίνει σε περιέχω..μετά το 

ανελέητο αυτοσαρκαστικό μου αυτοκομμάτιασμα

ήρθε η ώρα της δικής μου αλήθειας.

Δεν αναρωτιέμαι πια...

Που είσαι..

Είσαι στα μύχια της Ψυχής 

και στα κατάβαθα

της Καρδιάς μου.

Ένα μικρό παιδί πάντα 

θα μετρά τ'άστρα και 

στο καθένα απο αυτα 

κάθε νύχτα θα αφήνει 

και ένα σ'αγαπάω 

να στο φέρνει η μέρα

με χαμόγελο αληθινής ζωής 

γιατί είσαι ο μόνoς άνθρωπος 

που με έκανε να Δακρύσω 

απο χαρά.

και Όχι

δεν χάνεται.!!

Πρόσφατα έμαθα και κάτι πολύτιμο

στην πράξη..όχι στα λόγια

απο μια μεγάλη Ψυχή που

κινείται  γράφει φτερουγίζει

στη μικρή διαδικτυακή γειτονιά μας..

Πως Δυνατός  δεν είναι αυτός που ζητά

συγνώμη αλλά αυτός που τη δίνει

με όλη την ψυχή του.

Και πλημμύρισε η ψυχή μου

με περισσότερο Φως.!!

Τόσα χρόνια στο σκοτάδι

είμαι ευγνώμων στη ζωή

που με οδήγησε ως εδω

σε ενα παρόν

οπου κοιτω καταματα

την πραγματικότητα

επιτέλους  χαμογελαστά.