Μη μου τη Λήθη Ταραττε

Μη μου τη Λήθη Ταραττε

Λυπάμαι που δεν  μπορώ να λυπηθώ 

αλλά δυστυχώς αυτό που με ξεπερνά 

   είναι η επικαιρότητα.

Δεν λυπάμαι όμως που μενω σταθερή

στις απόψεις στους φίλους και 

στην πραγματικότητα μου

Δεν λυπάμαι καθόλου που υπηρετώ

την Αλήθεια μου με όποιο Τίμημα.

Και εαν το τίμημα είναι οι τόνοι

Λάσπης..το κυνηγητο των Μαγισσων

και τα πισώπλατα χτυπήματα ..πάλι

δυνατότερη βγαίνω.

Επίσης..Βιντεο- ποιήματα κάνω

απο μερακι οταν κρίνω η ίδια

οτι το περιεχόμενο αντιστοιχεί

με το ηθος και το χαραχτηρα 

   του δημιουργού.Και φυσικά

δεν βγήκα στην γύρα αλλα

ουτε και παιζω το γυρω γυρω Ολοι.!!

    Δεν μιλάω... 

απο Αξιοπρέπεια και όχι

απο Φόβο..αλλά στο λάκκο με τα

απόνερα δεν πρόκειται να πέσω.

Όλοι γνωρίζουμε πολυ καλά

τι συμβαίνει.Ας συνεχίσει 

ο καθένας όπως νομίζει

χωρίς να θελει σωνει και καλά

να βραζουμε στο ιδιο το καζανι

ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ

καποιοι απο εμας οπως και

να το κανουμε παραμενουμε

καθαροί.

Επίσης εμενα ο φιλος μου

δεν χρησιμοποιεί γελοιες τακτικες

και ανηθικες μορφες Αυριανισμου

ηταν και ο μονος που με στηριξε

απο το 2007 και μετα που αρχισε

το κυνηγι...

Και  ο νοων νοητω...

Επαναδημοσιεύω λοιπον

την Αλήθεια..οσο σκληρη

και αν ειναι

δεν μολυνεται.

Η ποίηση είναι παρεξηγημένη ως έννοια 

και καταγράφεται στο συλλογικό 

υποσυνείδητο με διάφορα αίτια

και αιτιατά κάθε φορά. 

Ο ποιητής, όπως και ο κάθε συγγραφέας, 

στο βιβλίο του, αποκαλύπτει μέρος 

ή και το όλο του εαυτού του, 

τα συναισθήματά του

και την κοσμοθεωρία του.

Τα όσα γράφει μπορεί και πρέπει

να αφορούν πολλούς, 

να είναι βιώματα κοινά, 

αλλά πρωτίστως είναι και δικά του. 

Η παρεξηγημένη έννοια των ποιητών 

έχει να κάνει και με τη θεώρηση 

πως πρόκειται για κατηγορία ανθρώπων, 

διαφορετικών από μας, από το μέσο άνθρωπο,

 που ζουν στις παρυφές της ιδεαλιστικής 

πραγματικότητας κι ονειροβατούν 

ή αεροστοχάζονται, σε μια κοινωνία 

που κατακλύζεται, από τον δήθεν ρεαλισμό 

και από το κυρίαρχο υλιστικό πνεύμα 

της υπερκατανάλωσης. 

Όσο περίεργο κι αν ακούγεται για μια χώρα, 

σαν και τη δική μας, με πλούσια παράδοση 

στο στίχο και το τραγούδι, αλλά 

και την τέχνη γενικότερα, είναι αλήθεια. 

Ίσως επειδή χάθηκε το μέτρο όπως 

και σε πολλά άλλα της ζωής μας. 

Σήμερα όλοι αυτοαναγορεύονται σε ποιητές, 

εκδίδουν βιβλία και αυτοδιαφημίζονται 

στο διαδίκτυο, προσμένοντας 

να καρποφορήσει η εκτός ορίων 

ματαιοδοξία τους. Για τους ίδιους 

και για τους κοντινούς τους είναι 

σίγουρα μια αποτελεσματική 

θεραπευτική αγωγή, αφού 

με αυτό τον τρόπο αποφεύγουν 

η καθυστερούν τις επισκέψεις τους 

στους ειδικούς (ψυχολόγους ή ψυχίατρους). 

Για τους άλλους όμως και για την ποίηση την ίδια, 

είναι ασέβεια, είναι κατάντημα. 

Φτηνός ποιητικός αισθαντισμός, 

σε μια χώρα που η ποίηση της έκανε 

την εξαιρετική τιμή, χαρίζοντάς της 

δύο βραβεία Νόμπελ.

Και το χειρότερο, εκδίδουν κιόλας 

αυτοεκδιδόμενοι.

Η κατηφόρα είναι μεγάλη.

 Και η εύλογη απορία! 

Οι  αληθινοι ποιητές  μεσα και εξω
απο εδω
γιατί παρακολουθούν; 

Γιατί αντιδρούν με τη σιωπή τους; 

Το έργο τους δεν μπορεί πλέον 

να μιλήσει από μόνο του. 

Σκεπάζεται από τον καθημερινό κουρνιαχτό 

των σκουπιδιών, οπότε δεν φαίνεται, ακόμα

 και απ΄αυτούς που βλέπουν 

κάτω από τη σκόνη, αλλά και απ΄τους άλλους, 

που πάντα πρώτα ξεσκονίζουν και μετά διαβάζουν

Εν Κατακλείδι....

Μη μου τη Λήθη Ταραττε

Εκαστος εφ' ω ετάχθη