Αγριεμένος πάλι απ’ την αγρύπνια

Στον φίλο Σωκράτη Ξένο


Αγριεμένος πάλι απ’ την αγρύπνια
κι ακούω το Θάνατο εκεί έξω να γελάει...
Άντρες γυναίκες γέροντες παιδιά
όλοι σιγά σιγά καγχάζουνε μαζί του.

Εμβρίθεια
βλοσυρότητά μου
σε καγχασμούς
σε τίποτα δε συναινείς.

Χάροντα τι γελάς;
Η Θλίψη μου – μονάκριβη – σε περιπαίζει.



© Θεοδόσης Βολκώφ

PRECATIO

PRECATIO
Εσύ που αρέσκεσαι
ασχήμια και ομορφιά αναίτια να ταιριάζεις
κι εκεί που δύναμη παραχωρείς
σωρεύεις τις πληγές ανά εκατό

αφού αλίμονο ομορφιά δε μού ‘χεις δώσει
και μόνο λύπηση και χλεύη αποσπώ

κάνε να στρέψω αλλού τη δύναμή μου
και να μη θέλω πια το κάθε θηλυκό.

© Θεοδόσης Βολκώφ

GLOSSA RELIGIOSA

GLOSSA RELIGIOSA

Παρών ο χρόνος όλος· στη στιγμή σου εκβάλλει·
κρουστός πυκνώνει ο χώρος στο σημείο αυτό·
η πυρκαγιά αναστοχάζεται τη σπίθα,
τ’ αεικίνητο ρηθέν το ακίνητο βουβό.

Θρησκεύεται ξανά· πιστεύει πλέρια η σάρκα,
λάμπει ακιβδήλευτη στερνή φορά η ορμή,
χέρι ευλαβές ο ανευλαβής – και σε διαβάζω,
κορμί του ονείρου, συλλαβή τη συλλαβή.

Τώρα αντίκρυ σου λυγίζω και σωπαίνω,
τώρα κοντά σου χαμηλώνω και πονώ·
στην αγκαλιά σου αφήνω το κορμί της Μοίρας
και στο φιλί σου του Καιρού τον λυτρωμό.


© Θεοδόσης Βολκώφ